Annemarie Hartsuiker Welzijn 9 jul 2024, 07:17

Leestijd: 8 minuten

Julia (34): ‘Twee jaar na long covid ben ik weer hersteld’

Julia Maria Keers (34) werkt als notulist bij een makelaar en ze recenseert films. Ze heeft een opleiding tot yogadocente gevolgd, is een enthousiaste Swiftie en een hondenliefhebber (whippets in het bijzonder). In september 2023 is ze getrouwd. Eind mei 2022 kreeg ze tot haar grote schrik long covid en eind mei 2024 krabbelde ze daar pas bovenop.

“Sommige mensen ontwikkelen long covid na relatief milde klachten van een infectie, maar ik werd best wel ziek” deelt Julia met BEDROCK.

“Ik was twee keer gevaccineerd met Pfizer en had in januari 2022 nog met mijn moeder samen een booster gehaald.

Diagnose long covid

Mijn longcovid begon eind mei met een benauwdheid. Aan het einde van de pandemie, waarin ik voornamelijk had gewerkt via MS Teams en veel naar Folklore en Evermore van Taylor Swift had geluisterd, besloten mijn vriend en ik het er weer op te wagen en om ons te verloven in Parijs. De laatste nacht in ons hotel kreeg ik het benauwd en werd ik overvallen door een mysterieuze maar enorme vermoeidheid.

De huisarts luisterde thuis naar mijn longen en stelde voor om een foto te laten maken, want mijn eerste covid-test was negatief. Ik wilde hierdoor eigenlijk de volgende dag weer naar mijn werk, maar die nacht droomde ik dat een overleden vriendin me waarschuwde dat ik wel covid had en de tweede test was positief.

In rap tempo achteruit

Op de vierde dag na de test pakte mijn lichaam een andere afslag en ging ik snel achteruit. Ik kreeg koorts, hartkloppingen, gewrichtsklachten, buikpijn, mijn hoofd werd zwaar, mijn ruggengraat deed zeer en ik had een gigantische hoest.

Mijn moeder herkende mijn stem niet meer, ik klonk als een Gremlin. De huisarts legde uit dat covid zich bij mij gedroeg als een zware griep. Het verschil met griep was alleen dat de klachten wisselden per uur, dus om twaalf uur was ik aan het hoesten, om één uur leek ik vooral hartpatiënt en om twee uur weer een reumapatiënt met veel gewrichtspijn.

Van die grilligheid kreeg ik ’s nachts een paniekaanval. Normaal heb ik met griep geen eetlust, maar ik verging van de honger. Ik moest een maand lang op vaste tijden de maximale hoeveelheid paracetamol per dag slikken en ik at overdag op vaste tijden warme maaltijden met fruit tussendoor, maar ik bleef afvallen. Mijn longen gingen ondanks de gemberthee alleen maar meer pijn doen. Als ik moest hoesten voelde het alsof de vlammen in mijn longen uitsloegen. Alles aan het virus voelde ontzettend venijnig.

Echt wel wat gewend

Ik heb als kind met een hersenvliesontsteking in het ziekenhuis gelegen en anderhalf jaar kinkhoest gehad, op mijn vijfentwintigste kreeg ik wekedelenreuma en in de maanden voor mijn covid had ik nog griep een longontsteking, een flinke buikgriep en mijn beide knieën gekneusd, dus ik was alles bij elkaar genomen wel iets gewend, maar tijdens mijn covid infectie dacht ik echt alleen maar: what the fuck?!

Toen het slijm op mijn longen grijs werd en mijn koorts door de paracetamol brak raakte ik in paniek. Ik had iedere dag contact met de dokterassistente maar de praktijk ging voor het weekend dicht, ze zeiden dat ik de spoed moest bellen als ik het te benauwd kreeg en dat de huisarts na het weekend mijn zuurstof zou komen meten. Ik zonk steeds dieper weg en ik weet nog dat ik dacht: misschien gaat dit me niet op eigen kracht lukken.

Boodschap van overleden vriendin

Die nacht droomde ik dat een overleden vriendin mijn handen vastpakte en riep: ‘Hey lieverd!’ We hebben de hele nacht samen door een verlaten New York gewandeld, soms stopten we om petjes en hoeden te passen of om koffie te drinken, maar we bleven vooral wandelen.

De volgende dag was het slijm van mijn longen weer wit. De doktersassistente zei: ‘We wilden je niet ongerust maken, maar we hebben veel aan je gedacht.’ Ik hoorde Adele op de radio maar ik kon de intensiteit van haar stem niet meer verdragen en kreeg een gigantische huilbui, waardoor het slijm loskwam. Het was ontzettend dik en taai. Na die maand was ik gevloerd. Mijn zicht verslechterde, ik kon niet meer ruiken of proeven en ik verdroeg niks meer.

Stil blijven liggen vond ik geen leven, want het deed veel pijn en ik vond die vampiertransformatie-achtige toestand een doodenge ervaring. Ik had het gevoel dat ik voor de helft in een zombie was veranderd, dus ik wilde het gezonde deel van mezelf sterk houden. Het alternatief was de hele dag op die pijnbank liggen. No fucking way. Tijdens mijn long covid heb ik ladingen verse sinaasappelsap en kersensap gedronken, ze werden echt mijn levenselixers. Ik bleef ook koffie drinken ondanks dat dit niet wordt geadviseerd, maar zonder koffie was ik te moe om adem te halen. Dat ging dan met heel veel moeite en vond ik eng.

Zonder koffie te moe om adem te halen

De weken die daarop volgden werd ik wakker met hartkloppingen, was ik buiten adem en bleef alles in mijn lichaam pijn doen. Die staat was met geen pen te beschrijven. Vooral mijn organen deden pijn en dat vond ik beangstigend. Ik merkte mijn lichaam bij alles wat ik ondernam in de SOS ging. De huisarts voorspelde dat ik nog drie maanden zou hoesten en legde uit dat covid er bij sommige mensen uit moest woekeren.

Alles was loodzwaar; het opstaan met hartkloppingen, het douchen, het ontbijt maken, de meest simpele handelingen, alles werd één groot gevecht. Vroeger vond ik douchen ontspannen, nu moest ik anderhalf uur op adem komen van de temperatuurswisseling. Van alles wat ik deed kreeg ik weer griepklachten. Het voelde als een eindeloze berg beklimmen.

Achteraf gezien ben ik onbewust een mentale strijd met mijn long covid aangegaan. Het nieuwe seizoen van Stranger Things kwam in mijn eerste long covid maand uit en mijn vriend vond de afleiding wel goed. De scene waarin Nancy Vecna vermoord moest ik verschrikkelijk huilen, met mijn hoofd kwam ik in Running Up That Hill van Kate Bush terecht. Het nummer speelde altijd in mijn achterhoofd en gaf me veerkracht.

Long covid en wandelen

Ondanks dat mijn prikkelverwerking was verstoord, ik last had van cognitieve klachten en ik te moe was om mijn emoties te reguleren, wilde ik met alle geweld naar buiten. Het beeld van long covid patiënten is dat ze weinig kunnen bewegen, omdat ze last hebben van post-excertionele malaise. Ik moet alles op mijn dag ook nog steeds rustig verdelen en met tussenpozen doen, maar ik voelde me het eerste jaar tegelijkertijd zo ziek dat ik alleen nog maar wilde wandelen, dat was echt het enige wat ik wilde, eindeloos blijven wandelen.

We boekten een trip naar Londen en hebben lange wandelingen gemaakt door Hampstead Heath. Ik wist wel dat ik daarmee een risico nam en er zijn momenten geweest waarop ik dacht: misschien val ik zo meteen gewoon plat op de grond. Ik voelde me zo verschrikkelijk ziek. En toch dacht ik tegenover dat snertvirus: we zullen zien wie van ons twee het sterkste is, want ik ga me er niet bij neerleggen.

Ik begrijp er inmiddels ook weinig meer van dat ik als long covid patiënt heel London heb doorlopen. De bedrijfsarts koppelde terug dat het kwam door de adrenaline. Waarschijnlijk hoopte ik onbewust gewoon om dwars door mijn long covid heen te wandelen. Ik hield mezelf vast aan de buitenwereld. Aan het einde van iedere maand had ik er een klein beetje energie bij en daardoor gloorde er hoop aan de horizon.

Dankbaarheid is terug

Ik ben na een paar maanden volledig de tel kwijtgeraakt van de long covid opvlammingen die ik heb gehad. Mijn bedrijfsarts zei dat mijn lichaam zich had leeggeroofd en dat ik tijd nodig had om te herstellen. Dit verloop is bij iedere (long)covid patiënt verschillend, het herstel kan voor covidpatiënten verschillen van acht weken tot acht maanden. Die hersteltijd bleek in mijn geval uiteindelijk twee jaar te zijn.

Na het eerste jaar, toen de klachten waren verminderd, durfde ik wel om op de bank en in bed te gaan liggen. Toen hoefde ik niet meer eindeloos te wandelen.  Laatst zat ik voor het eerst sinds tijden weer uitgerust op het station in het zonnetje en dacht ik: Wow, wat een prachtige dag! Wat is dit rustgevend, wat een rijkdom.

Na twee jaar ben ik nu eindelijk niet meer op een buitenaardse manier moe. Ik behoorde bij de groep die bleek te kunnen herstellen. Het uithoudingsvermogen van long covid patiënten wordt flink op de proef gesteld.

Ik voel veel dankbaarheid dat ik nu weer samen met mijn man op een zondagmiddag door het bos kan wandelen en met hem op een terrasje kan zitten met een mooi uitzicht. Als je in verhouding weinig kunt, dan zijn de momenten waarop je wel iets kunt bijzonder en daar ben ik dan met volle teugen van aan het genieten. Verder hoop ik dat de long covid klinieken ons in de toekomst verder kunnen ondersteunen. Artsen zijn nu nog druk met hun bevindingen, maar op een dag zullen ze weten wat er allemaal in het lichaam van een long covid patiënt gebeurt. Oh boy, that day. Tegen alle long covid patiënten zou ik willen zeggen: houd vol en laat je niet klein krijgen.

Dit salaris verdien je als ademcoach